دوران فَترَت به معنای انقطاع آثار وحى و اخبار رسالت، با وجود کسانی که راه پیامبران قبلی را ادامه می دادند و حجت خدا بر روی زمین بودند، هیچ گاه محقق نشده و معنا ندارد. پس از عيسي(ع) علاوه بر 3 یا 4 پیامبر که در منابع آمده و پیامبرانی که ممکن است بوده اند و ما اطلاع نداریم، 12 تا 13 نفر حواريون و نيز پس از آنان كشيشاني كه شايستگي ابلاغ پيام مسيح را داشته اند، بوده اند و از اين جهت مردم بدون حجت نبوده اند.

وجود نقیب های دوازده گانه بنی اسرائیل بعداز موسی و نیز انبیای فراوانی که بعداز آنها تا صدها سال بودند، به این امر دلالت می کند که زمین هیچ گاه خالی از حجت نبوده است. ضمن اینکه حضور حجت الهی در زمین، نه لزوما با وجود رسل که با حضور اوصیای انبیا نیز محقق می شود. برای مثال می بینیم که وجود امامان معصوم بعد از پیامبر اسلام، خود دلیل روشنی بر وجود حجج الهی در زمین می باشد که در آیه انذار نیز به آن اشاره شده است.

قوم يهود بر اثر «غرور و خودبينى» امتيازات نامعقولى براى خود قائل بودند و همين تفكّر غلط سبب گمراهى و طغيان آنها شد. به تصريح قرآن يهوديان مى‏ گفتند جز چند روزى آتش دوزخ به ما نمى‏ رسد و اين افترا و دروغى بود كه به خدا بسته بودند و آنها را در دينشان مغرور ساخته بود. بنابراين قوم یهود به دلیل غرور و خودبینی، خود را قوم برتر می شمردند و همه چیز را برای خود می خواستند و به دیگران به چشم حقارت نگاه می کردند.

اولا: در آیه 82 سوره مائده، خبر از کینه توزی یهود داده شده که وقایع تاریخی این خبر را تأیید کرده اند؛ در این آیه بر لزوم هوشیاری مسلمین تاکید شده است، نه توصیه به دشمنی. این آیه واکنش به دشمنی است نه منشاء دشمنی.

ثانیا: اسلام با یهود دشمنی ندارد؛ بلکه با دشمنی یهودیان نژادپرست و متکبّر علیه اسلام و مسلمین مخالف است. وقتی یهود از دشمنی دست بردارند، مشکلی میان ما و آنها نخواهد بود. اسلام حتّی امنیّت یهودیان در پناه اسلام را همچون مسلمانان ضروری می داند و هتک حرمت علیه آنها را بر نمی تابد.

با این شواهد و قرائن که بيشترين تبليغات مسيحيت در كشورهاى آفريقایی صورت می گیرد که مركز نفوذ استعمار است و سردمداران كليسا پيوسته از دولت‌هاى استعمارى حمايت مى‌كنند و همچنین دولت‌هاى استعمارگر از سردمداران كليسا و اسرائيل كه از سوى اكثريت مردم دنيا منفور شناخته می شود هرگز از سوى ارباب كليسا مورد نكوهش جدّى قرار نگرفته است و ...

ما مسلمانان اکنون سه مشكل اساسى داريم كه بايد براى رفع آنها تلاش کنیم؛ 1- همدل و يكصدا نيستيم و به آيات قرآن و روايات اسلامى در مورد وحدت و اتّحاد و يكدلى عمل نكرده ايم. 2- دوست و دشمن خود را نمى شناسيم، لذا می بینم بعضى از مسلمانانِ منحرف دست در دست آمريكا و اسرائيل مى گذارند. 3- وسايل ارتباطى ما مسلمانان بسيار ضعيف است، و بالعكس عمده وسايل ارتباط جمعى دنيا در دست يهوديان است، و آنها به هر شكلى كه مايل باشند اخبار و حوادث دنيا را منتشر يا تحليل مى كنند.

خداوند در سوره مائده در خصوص «تكبر» قوم یهود چنین می فرماید: «به یقین یهود و مشرکان را دشمن ترین مردم نسبت به مومنان خواهی یافت و نزدیک ترین آن ها را از نظر دوستی و محبت به مؤمنان کسانی می یابی که می گویند ما نصرانی هستیم». سپس به دلیل تفاوت قوم نصاري و يهود اشاره کرده و می فرماید: «این به خاطر آن است که در میان مسیحیان افرادی دانشمند و تارک دنیا هستند که تکبر نمی ورزند». از این تعبیر مي فهميم که یکی از عوامل اصلی عداوت یهود نسبت به اهل ایمان بر خلاف مسیحیان تکبر و استکبار آنان بوده است.

با تحکیم مناسبات بهائیت و صهیونیسم، «شوقی افندی» تصمیم به ایجاد بزرگترین معبد پیروان مذاهب موجود در اسرائیل، گرفت؛ تا از این طریق، بزرگی بهائیت را نشان دهد. این طرح مورد حمایت صهیونیست ها قرار گرفت چون با احداث این مرکز، قلوب بهائیان متوجه اسرائیل می شد و همین امر، نتایج سیاسی مهمی برای کشور اسرائیل دربرداشت! پس از اتمام ساختمان "مقام اعلی"، وسایل ارتباط جمعی اسرائیل به ترویج معبد بهائیان پرداختند، تا اهمیت بقعه مذکور را در نظر اعراب مناطق اسرائیلی، و مسلمانان کشورهای همجوار بالا برند.

پس از جنگ جهانی اول دولت انگلیس درهای فلسطین را به روی یهودیان گشود و گفت مصمم است یک کانون ملی یهود در فلسطین تأسیس نماید، این مساله مورد اعتراض اعراب قرار گرفت. "شوقی افندی" در نامه ای رسمی به رئیس کمیسیون مخصوص سازمان ملل متحد، راجع به قضیه فلسطین، نه تنها از حقوق مسلمانان هیچ گونه دفاعی ننمود، بلکه علناً موقعیت و علائق بهائیان و یهودیان را به سرزمین مذکور، ریشه دارتر و مهمتر از توجه مسلمانان به «قدس» و سرزمین فلسطین خواند!

«اسرائیل» یکى از نام هاى حضرت یعقوب(ع) مى باشد، درباره ی علت این نامگذارى مورخان غیر مسلمان، مطالبى گفته اند: که با خرافات آمیخته است. چنان که «قاموس کتاب مقدس» با اشاره به کشتی گرفتن او با فرشته ی خداوند مى نویسد: «اسرائیل به معنى کسى است که بر خدا مظفر گشت». ولى دانشمندان ما مانند مفسر معروف «طبرسى» در «مجمع البیان» در این باره چنین مى نویسد: «اسر» به معنى «عبد» و «ئیل» به معنى «اللّه» است، و این کلمه مجموعاً معنى «عبداللّه» را مى بخشد.

در سوره «اسراء»، به دو انحراف اجتماعى بنى اسرائیل، و به دنبال آن، مجازات سخت آن ها توسط مردانی نیرومند اشاره شده است. درباره این فسادها و مجازات کنندگان تفاسیری شده است از جمله: 1- ابتدا فسادی که موجب تسلط بخت النصر پادشاه بابل و دیگری موجب حمله ی قیصر روم به آنهاست. 2- این دو حادثه تشکیل حزب «صهیونیسم» بعد از جنگ جهانى دوم است. منظور از انتقام اولى پس گرفتن بیت المقدس و قسمتى از «فلسطین» توسط مسلمانان است و منظور از فساد دوم، هجوم «اسرائیل» و اشغال بیت المقدس و مسجد الاقصى است.