1. «دعا» انسان را به سراغ شناخت و عشق معبود مى‏ فرستد، تا پيوند ناگسستنى با او بر قرار سازد و از خوان رحمتش، توشه برگيرد. 2. دعا «دعاكننده» را به سراغ تحصيل شرايط اجابت دعا مى‏ فرستد كه نخستين آنها توبه از گناه است. 3. «دعا» انسان را به تلاش، جهت بر طرف ساختن موانع استجابت وامى‏ دارد كه ساده ‏ترين آنها پاك و حلال بودن مأكول و ملبوس و پرهيز از اموال حرام و سعى براى اداى حقوق ديگران است. 4. محتواى بسيار عميق و تكان دهنده دعاهاى معروف پيشوايان بزرگ اهل بيت، آنچنان حساب شده است كه هر جمله‏ اى از آن، درس آموزنده مهمّى است.

به اعتراف «غزالى» مذهب رسمى اهل سنت بسيار خشك است و جايى براى احساسات باقى نمى گذارد؛ لذا او عناصر عرفانى تصوف را به دين مى افزايد تا عنصر احساس و عشق به این مذهب خشك، رمق و هيجان ببخشد. بر خلاف مذهب شيعه كه سرشار از عرفان و محبت و ولايت و عشق به امامان است و در هر عصر و زمان امامى دارد كه به او عشق مى ورزد. آری با وجود دعاهايى همانند دعاهاى صحيفه سجاديه و دعاى عرفه و ... كه سرشار از عرفان اسلامى است نوبت به تعليمات انحرافى صوفيان نمى رسد، و لذا تصوف در ميان شيعيان بسيار كم رونق است.