امام علی(ع) حب دنیا را سرچشمه بسیاری از گناهان دانسته و از طرق مختلفى به نكوهش دنيا مى پردازد. به عنوان مثال گاه از بى وفايى و ناپايدارى دنيا مى گويد كه چگونه همه را به خود مشغول مى كند، و یا از دگرگونى سريع آن سخن مى گويد كه در يك شَب پيروزيها به شكست مى انجامد و گاه با ترسیم حالات انسان در آستانه مرگ، از قبرهاى تنگ و تاريك، و از تنهايى انسان سخن می گوید که البته همه اين مباحث را در سايه قرآن طرح مى كند، و همین بر نورانيت و جاذبه كلام امام(ع) افزوده و آن را تأثيرگذارتر مى گرداند.