هنگامى كه امام حسين(ع) تنها شد، به خيمه فرزندش امام زين العابدين(ع) رفت و پس از احوال پرسی از فرزند بیمارش، در جواب سوال فرزندش از قمر بنی هاشم و دیگر یاران، فرمود: اکنون غیر از من و تو مردی در خیمه ها نمانده است. سپس خطاب به اهل حرم فرمود: اين فرزندم جانشين من بر شماست و او امامى است كه پيروى از او واجب است. آن گاه به فرزندش فرمود: سلامم را به شيعيانم برسان و به آنان بگو: پدرم غريبانه به شهادت رسيد پس بر او اشك بريزيد.

عبّاس بن على(ع) بعد از شهادت بنی هاشم، از حسين(ع) اجازه ميدان خواست. امام(ع) فرمود: «اينك كه آهنگ ميدان دارى براى اين كودكان، آبى تهيّه كن». عباس(ع) به سوى فرات روانه شد و چهار هزار مأمور فرات را شكافت و هشتاد نفر از آنان را به هلاكت افكند و آنگاه مشك را پر از آب کرد. دشمن که پشت درختها كمين كرده بودند ابتدا دست راست و سپس دست چپ ایشان را از بدن جدا كردند. سپس تيرى بر بدن مباركش نشست و مردى از قبيله تميم با عمود آهنين بر فرق مباركش زد و او را به شهادت رساند.