امام علی(ع) در توضيح «ازلى» بودن خداوند، تعبيرات جالبى بيان كرده مى فرمايد: «ذات مقدّسش آن روز بود كه نه آسمانى بود و نه شبى تاريك، نه دريايى آرام، نه كوهى در كنار درّه هاى وسيع، نه راهى پر پيچ و خم، نه زمينى آرام و نه مخلوقى صاحب قدرت ... اين خداوند [ى كه داراى چنين اوصاف است و نشانه هاى وجودش جهان را پر كرده و بر همه چيز قادر و توانا است و از ازل وجود داشته است] پديد آورنده موجودات و وارث آنهاست».