پس از ترور نافرجام ناصرالدین شاه، مأمورین به تعقیب پیروان «باب» پرداختند. در این بحران، «حسینعلی بهاء» به سفارت روس پناهنده شد و آن هااز او حمایت کردند و هنگام تبعید به عراق به همراه ماموران روس وایران وارد عراق شد و روسیه برایش حقوق ماهیانه درنظر گرفت. سوال این است که چرا ، عدّه زیادى از پیروان «باب» دستگیر و کشته مى شوند، ولى «حسینعلى بهاء» و « صبح ازل» ، زنده مى مانند؟ «دالگورکى» مى گوید: «من چند نفر را برای جاسوسى تربیت مى نمودم؛ هیچ کدام لیاقت «میرزا حسینعلى» و صبح ازل را نداشتند».

پس از غائله ی زنجان و اعدام و حبس بزرگان بابیه توسط امیر کبیر، بابیان توطئه ای برای قتل شاه و امیرکبیر و امام جمعه ی تهران، تدارک دیدند. لذا در روز بیستم شوال سال 1268 ه، شش نفر از بابی ها به طرف ناصرالدین شاه تیراندازی کردند، و بعد با قمه و غدّاره به شاه حمله بردند و او را مجروح نمودند. آنچه که مسلّم است، طراح و گرداننده ی اصلی این توطئه، «ملاشیخ علی عظیم» و «حسینعلی میرزا» بودند که «ملا شیخ علی» کشته شد؛ و «حسینعلی میرزا» به زندان افتاد که با حمایت سفیر روس در ایران، از زندان گردید.

میرزا یحیی از خالص ترین مریدان علی محمد باب بود. علیمحمد باب به او لقب صبح ازل داد و به جانشینی اش بعد از خود وصیت کرد. پس از ترور نافرجام ناصرالدین شاه توسط بابیه، میرزا یحیی به بغداد فرار کرد. حکومت عثمانی بعد از یازده سال فعالیت بابیه در عراق، آنها را به استانبول و از آنجا به ادرنه تبعید کرد. سرانجام حکومت عثمانی برای فرونشاندن اختلاف میرزا یحیی و برادرش حسینعلی، حسینعلی را به عکا و میرزا یحیی صبح ازل را به قبرس تبعید کرد و دو فرقه بهائیه و ازلیه از همدیگر منشعب شدند.