ابوالفتح محمود بن محمّد بن حسین بن سندى بن شاهک رملى معروف به «کشاجم»، از نوابغ و جزء بى نظیرهاست. وى شاعر، کاتب، متکلّم، ستاره شناس، و منطقى و محدّث بوده است. از شعر وى که پیرى و کهنسالى خود را در اوایل قرن چهارم ذکر مى کند به دست مى آید در اواسط قرن سوم متولّد شده، و بسیارى از معاجم وفات وى را بین سال 360 و 350، مردّد دانسته اند، که هر کدام از آن دو ممکن است صحیح باشد.
کشاجم در رابطه با غدیر چنین سروده: وقد علموا أن یوم الغدیر***بغدرهم جر یوم الجمل/ فیا معشر الظالمین الذین***أذاقوا النبی مضیض الثکل...؛ و آنها دانستند که روز غدیر به خاطر حیله و مکر آنها، روز جمل را به دنبال دارد. پس اى گروه ستمکار که به پیامبر حزن از دست دادن فرزند را چشاندید. تا آنجا که مى گوید : یخالفکم فیه نص الکتاب***وما نص فی ذاک خیر الرسل/ نبذتم وصیته بالعراء***و...؛ با شما در این امر، سخن صریح قرآن و سخن صریح بهترین پیامبران مخالفت مى کند. وصیّت او را به گوشه اى انداختید و... .
قال الرّضا عليه السّلام :
مَنْ کانَ يَوْمُ عاشورا يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ جَعَلَ اللّهُ عَزّوَجَلّ يَوْمَ القيامَةِ يَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ
هر کس که عاشورا، روز مصيبت و اندوه و گريه اش باشد، خداوند روز قيامت را براى او روز شادى و سرور قرار مى دهد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284