یحیى بن عبد العظیم بن یحیى بن محمّد بن على، جمال الدین ابوالحسین جزّار مصرى، یکى از شعراى شیعى است. در کتاب «البدایة و النهایة» و «شذرات الذهب» از وى به نیکى یاد شده، ولى مقام وى از آنچه در این کتابها آمده بالاتر است. سماوى براى او دیوانى از شعر جمع کرده که به 1250 بیت مى رسد، و براى او دیوانى بوده است که در کتب و معاجم پیشینیان آن را با شهرت توصیف مى کرده اند. وى سال 672 ق در مصر وفات یافت.
وى چنین سروده: «تو در خلافت مقدّم هستى، غدیر بر کسانى که آن را انکار کردند آتش مى ریزد، آتشى که قبل از بر پاشدن آن صدایى هولناک از آن شنیده مى شود. اگر درباره سخن پیامبر(ص) که فرمود: « تو مولاى خلایق هستى»، طعن زنند، پس طعن زننده خود را مورد طعن قرار داده است. دوستدار تو از جحیم نمى هراسد چرا که از آن مى گذرد و به غیر دوستدارت مى رسد. تو فردا قسمت کننده بهشت و جهنمى و...».
قال الرّضا عليه السّلام :
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتّى يَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَيّامٍ، فَاِذا کانَ الْيَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ ... .
امالى صدوق ، ص 111