ابو محمّد سفیان بن مصعب عبدى کوفى، از شاعران ائمه(ع) و مورد قبول آن بزرگان بود؛ شعرى از او که براى غیر آل الله سروده باشد نیافتیم. وی از اصحاب امام صادق(ع) بوده و ایشان درحق وی فرموده: «اى گروه شیعیان؛ شعر عبدى را به فرزندانتان یاد دهید، همانا او بر دین خداست». عبدی مورد ستایش بزرگان شعراء از جمله حمیری است. تاریخ دقیقی برای ولادت و وفات عبدی دردست نیست.
وى ابومستهلّ کمیت بن زید بن خنیس بن ... بن مضر بن نزار است. او در روزگار بنى اُمیّه زندگى مى کرد و حکومت عبّاسیان را درک نکرد. وی فقیه شیعه، حافظ قرآن، داراى دلى استوار و محکم، کاتبى خوش خط، نَسَب شناس، اهل مجادله و مناظره علمى، بخشنده و پایبند به دین بود. او شعرش را در ولایت اهل بیت(ع)، وسیله اى براى رسیدن به مطامع دنیوی قرار نداده بود و دوستى محض و خالص خود به آل الله را اظهار مى کرد؛ تا اینکه در آخر هم به دعای آنها در کوفه در سال 126 به فیض شهادت رسید.
قال الصادق (عليه السلام) :
مَنْ حَجَّ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا يُرِيدُ بِهِ رِيَاءً وَ لا سُمْعَةً غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ
کسى که حجّ انجام دهد و خدا را اراده کند و قصد ريا و شهرت طلبى نداشته باشد قطعاً خداوند او را خواهد بخشيد
وسائل الشيعة: 11/109