در طول تاريخ شيعه جمعى از بزرگان به گردآورى دعاها و زياراتى كه از جانب پيامبر اكرم (ص) و ائمّه هدى (ع) صادر شده، پرداخته‏ اند، كه از ميان آنها مى ‏توان به اين افراد اشاره كرد: 1. مرحوم كلينى: مولّف كتاب شريف كافى و «كتاب الدعاء»؛ 2. ابن قولويه: مؤلّف كتاب «كامل ‏الزيارات»؛ 3. شيخ صدوق: مؤلّف كتاب «الدعاء و المزار»؛ 4. شيخ طوسى: مؤلّف كتاب «مصباح ‏المتهجّد»؛ 5. سيّدبن طاووس: نويسنده كتابهاى «مُهج ‏الدّعوات، فلاح ‏السائل، زهرة الربيع، و...»؛ 6. ابن فهد حلّى: نويسنده كتاب «عدّة الداعى» و «المزار»؛ 7.كفعمى: نويسنده كتاب «المصباح» و «البلد الامين»؛ 8. شيخ بهايى: نويسنده كتاب «مفتاح ‏الفلاح»؛ 9. علّامه مجلسى: نويسنده كتاب‏هاى «زاد المعاد، ربيع الاسابيع، تحفة الزائر، مفاتيح الغيب و مقباس المصابيح».

اولا: هیچ نامی مختص به هیچ شخصیت تاریخی نیست و بسیاری از صحابه و تابعین به نام خلفای سه گانه نامگذاری شده اند.
ثانیا: مخالفت اصحاب ائمه با شخصیت هایی چون «معاویه» و «یزید» امری بدیهی است؛ با این حال بعد از عاشورا شاهد نام گذاری فرزندان برخی از ایشان به این اسامی هستیم. آیا این نام گذاری ها نشانه محبّت است؟!
ثالثا: ستم هایی که بر اهل بیت(ع) روا شده جدی تر از آن است که به صرف این نام گذرای ها تحت الشعاع قرار گیرد و اختلافات اهل بیت با خلفا نه اختلافاتی قبیله اى که اختلافاتی عقیدتى و رفتارى بود.
رابعا: این نام گذاری ها انجام شده تا دستگاه ظلم بنى اميه و بنى عباس نتوانند به اين بهانه كه شیعیان با خلفاى سه‏ گانه معارض اند، عرصه را بر آنان سخت بگيرند و دست به قتل و غارت بزنند.

بی شک اصول کافی معتبرترین کتاب «حدیثی» شیعه است. امّا شيعه بجز «قرآن کريم» هيچ کتابي را به طور «مطلق» صحیح نمی داند و این از محسّنات شیعه است. هر چند مرحوم كليني برترين محدّث تاريخ شيعه است؛ اما معصوم از خطا نبوده و اين امري طبيعی و مطابق با عقل است. 
سؤال اینجاست که چرا اکثر اهل سنّت به صحیح بخاری «اعتماد مطلق» دارند؟! در حالی که در میان روایات این کتاب علاوه بر حدیث ضعیف و شاذّ، حدیث جعلی نیز وجود دارد. از لحاظ متن نیز روایاتی دارد که خلاف تعلیمات قرآن و در حق رسول خدا(ص) توهین بار است!