مناصب 2 مطلب

حکمت محرومیّت های فرزند نامشروع؟!

چرا فرزندان نامشروع از برخی مناصب محرومند؟! با اینکه می دانیم فرزندان نامشروع به هیچ وجه مرتکب گناه و معصیتی نشده اند، درعین حال می بینیم که در روایات اسلامی، از ایشان به انحای مختلف نکوهش شده است! بعلاوه، بعضى مى گویند: این گونه فرزندان هرگز به بهشت نمى روند و روى سعادت را نمى بینند؛ آیا این سخن ـ با این که مى دانیم خداوند حکیم طبق آیه «وَ لا تَزِرُ و ازِرَةٌ وِزْرَ اُخْرَى»، گناه کسى را به حساب دیگرى نخواهد نوشت ـ صحیح است؟!

به خاطر احتمال انتقال برخی از خلقیات ناپسند از طریق وراثت به فرزندان و از سوی دیگر حساسیّت این مناصب مهمّ، تصدّی این مناصب برای آنها منع شده است تا از بروز برخی از انحرافات در جامعه اسلامی پیشگیری گردد. امّا این به معنای سلب توفیق آنان از سعادتمندی و رستگاری نیست. چنین اشخاصی ـ اگر چه به واسطه عامل وراثت احتمال بیشتری برای لغزش دارند امّا ـ به فرموده امام صادق(ع) اگر اعمال نیک انجام دهند پاداش خیر می گیرند و سعادتمند خواهند شد.

مناصب کلیسایی

در کلیسا چه مناصبی وجود دارد؟

در کلیساهای اولیه دو یا سه مقام وجود داشته: کشیش که احتیاجات ایمان داران را برآورده می ساختند. شمّاسان که احتیاجات مادی را فراهم می کردند. در دهه اول قرن دوم میلادی اختیارات فرماندهی اسقف نسبت به کشیشان و شماسان مطرح شد که کشیش عنوان کشیشی خود را از او می گیرد و اداره کننده ی رسمی مراسم تأیید کلیسا است. اسقف پایتخت ایالت بر سایر اساقفه ریاست داشت. در مشرق، اسقف شهر روم محترم تر از دیگران شمرده می شد. در قرن پنجم برتری دستگاه پاپی مطرح شد.

قرآن و تفسیر نمونه
مفاتیح نوین
نهج البلاغه
پاسخگویی آنلاین به مسائل شرعی و اعتقادی
آیین رحمت، معارف اسلامی و پاسخ به شبهات اعتقادی
احکام شرعی و مسائل فقهی
کتابخانه مکارم الآثار
خبرگزاری رسمی دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی
مدرس، دروس خارج فقه و اصول و اخلاق و تفسیر
تصاویر
ویدئوها و محتوای بصری
پایگاه اطلاع رسانی دفتر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی مدظله العالی
انتشارات امام علی علیه السلام
زائرسرای امام باقر و امام صادق علیه السلام مشهد مقدس
کودک و نوجوان
آثارخانه فقاهت

قالَ الباقر عليه السّلام :

بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.

بحارالانوار، ج 44، ص 258