آیین رحمت - معارف اسلامی و پاسخ به شبهات کلامی

عفو در مسائل شخصى پسنديده است؛ امّا در مسائل عمومى و حقوق الهى نكوهيده و مذموم است. چرا كه سنّت و روش رسول خدا صلّى الله عليه و آله اين بود كه متجاوز به حقوق الهى را مجازات مى كرد و حدّ خدا را جارى مى ساخت و شفاعت هيچ شفاعت كننده اى را نمى پذيرفت.

با وجود تمامی توصیه هایی که به عفو شده، امّا باید این نکته ظریف را مورد توجّه قرار داد که عفو در مسائل شخصى پسنديده است؛ امّا در مسائل عمومى و حقوق الهى نكوهيده و مذموم است. چرا كه سنّت و روش رسول خدا صلّى الله عليه و آله اين بود كه متجاوز به حقوق الهى را مجازات مى كرد و حدّ خدا را جارى مى ساخت و شفاعت هيچ شفاعت كننده اى را نمى پذيرفت.

مثلا در حدیثی از امام باقر عليه السّلام می خوانیم: «كَانَ لِأُمِّ سَلَمَةَ زَوْجَةِ النَّبِيِّ (ص) أَمَةٌ فَسَرَقَتْ مِنْ قَوْمٍ فَأُتِيَ بِهَا النَّبِيُّ (ص) فَكَلَّمَتْهُ أُمُّ سَلَمَةَ فِيهَا فَقَالَ النَّبِيُّ (ص) يَا أُمَّ سَلَمَةَ هَذَا حَدٌّ مِنْ حُدُودِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَا يُضَيَّعُ فَقَطَعَهَا رَسُولُ اللَّهِ‏؛[1] امّ سلمه همسر پيامبر اكرم (ص) كنيزى داشت كه سرقت كرده بود. كسانى كه مال آنها غارت شده بود، حضور پيامبر اكرم (ص) آمدند تا آن كنيز را مجازات كند. أمّ سلمه درباره كنيز خود نزد پيامبر شفاعت كرد. آن‏ حضرت فرمود: اين حدّى است از حدود الهى كه نبايد ناديده گرفت، سپس دست كنيز را قطع كرد».[2]

منبع: گفتار معصومين (ع)