در اسلام برای «شفاعت» شرایطی بيان شده است از جمله اینکه: انسان گناهکار از کار خود نادم و پشیمان باشد و در صدد اصلاح گناه خود برآيد، انسان گناهکار به مقام ارتضا رسیده باشد، عهد الهی را محترم بشمارد که این نشانه این است که انسان باید به خدا، حساب و کتاب، کیفر و پاداش و... اعتراف کند. همچنين انسانِ شفاعت شونده با شفاعت کننده توجه و ارتباط برقرارنمايد.

در قرآن در مورد «شفاعت» چند دسته آیه وجود دارد. اول: آياتى كه به طور مطلق شفاعت را نفى مى كند؛ مثل «فَمَا تَنْفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشّافِعِينَ». دوم: آياتى كه شفاعت را منحصر به خدا می داند؛ مثل «قُل لِلَّهِ الشَّفاعَةُ جَمِيعاً». سوم: آياتى كه شفاعت را مشروط به اذن خدا می داند؛ مثل «مَا لَكُمْ مِنْ دُونِهِ مِنْ وَلِىٍّ وَ لاَ شَفِيع». چهارم: آياتى است كه شرايطى براى شفاعت شونده بيان كرده، مثل رضایت خدا. پنجم: آیاتی که مربوط به سلب شفاعت از ظالمان است.