اولا: هر جامعه ای باید نسبت به حفظ جان رهبر و مسئول خود حساس باشد و این یک امر معقول و معمول است و امری در جهت حفظ منافع همه است نه یک فرد تا خود خواهی باشد؛ حفاظت از رهبران هر جامعه که با مدیریت آنها بیشترین نفع را برای آن جامعه جلب و بیشترین ضرر را از آن دفع می کنند امری پذیرفته شده در عرف و عقلای جوامع است.
ثانیا: بیان آیه توبیخی است؛ با توجه به آیات گذشته این آیه در صدد توبیخ کسانی است که با عدم شرکت در جهاد از دستور پیامبر سرپیچی کردند؛ این آیه در حقیقت از تعلل احتمالی مسلمانان در دفاع از جان رسول الله(ص) گلایه می کند.
ثالثا: اهمیت نجات جان پیامبر با توجه به شؤون مختلف معنوی و اجتماعی ایشان به عنوان نجات دهنده آحاد آن جامعه و حفظ آیین و امت و ضمانت بقای شعله هدایت، قابل توجه است؛ با توجه به این شؤون حیاتی حفظ جان پیامبر حفظ دین و آیین و امت است.

تمام هدایت ها، ضلالت ها و مانند آن که در قرآن به خداوند نسبت داده شده است، به خاطر مقدمات و اعمالى است که قبلاً از بندگان سرزده و به دنبال آن استحقاق هدایت و یا ضلالت پیدا کرده اند، مثلاً در آیه 13 سوره مائده مى فرماید: «چون پیمان شکنى کردند، دل هاى آنها را سخت و غیر قابل انعطاف ساختیم»؛ و چون آگاهانه مقدمات آن را فراهم ساخته اند، خود مسئول اعمال خویش هستند.