امام علي(ع) درباره شوخی های بی محتوی می فرماید: «از گفتن سخنان خنده آور و بى محتوی بپرهيز»؛ زيرا اين گونه سخنان اُبُهّت انسان را ویران ساخته و غالباً همراه با غيبت و يا استهزاء دیگران است، بنابراين سبب نقص انسان در دنيا و آخرت می شود. البتّه اين سخن به معنی پرهیز از مزاحِ مشروع نیست؛ زيرا پیامبر(ص) و ائمه(ع) از اين گونه شوخى ها انجام می دادند. بنابراین شوخی در حد اعتدالش نيكوست و اگر از حد اعتدال بگذرد موجب وهن شخصيت انسان شده يا شخص را وارد گناهانى مى كند كه خشم خدا را برمى انگيزد.

در روایات، بحث های گسترده ای در زمینه «مزاح» وجود دارد؛ بعضی از روایات به آن توصیه کرده و بعضی بشدت از آن نهى کرده اند. در جمع اين روايات بايد گفت: مزاح، امرى بسيار ظریف و دقیق است؛ چون همانطور که جزئی از حسن خلق محسوب می شود، با خروج از اعتدال، آثار ويرانگر و مخرّبی دارد. مزاح، اگر در حد اعتدال و صرفاً براى شادى قلب مؤمنین باشد و تمام جهات شرعى در آن رعايت گردد، مورد رضاى خداوند است؛ اما اگر به قصد انتقام جويى، بردن آبروى اشخاص، كينه توزى و ... باشد، بسيار زشت و ناجوانمردانه است.