در عصر «غيبت كبری»، حضرت مهدى(عج) اگر چه تصرف و حكومت ظاهرى بر اوضاع ندارند؛ ولى كارهايي مانند شؤون امامت و رهبرى و زعامت را در حد امكان بر عهده می گيرند و تكاليف اجتماعى را مانند هدايت اشخاص، يارى دادن مؤمنين، حل مسائل مشكل، تعليم معارف، فريادرسى گرفتاران و ... به مقداري كه مقتضى و مصلحت باشد انجام مى دهند.
برخى مى گويند: این احادیث دلالت بر خلافت و حكومت ظاهرى دوازده خليفه بعد از پيامبر(ص) دارد؛ در حالى كه امامان شيعه غیر از دو امام، حكومت ظاهرى نداشته اند. لکن احادیث «دوازده خلیفه» در حقيقت دلالت بر امر و نصب الهى دارد، يعنى اين دوازده نفر از آنجا كه از شاخص هاى معنوى والايى برخوردارند، از جانب خداوند به ولايت و خلافت منصوب شده اند و مردم وظيفه دارند تا با آنها بيعت نمايند. آری آنها مستحق امامت و خلافت هستند نه اينكه هر كدام به سلطنت ظاهرى خواهند رسيد.
قال ابي عبدالله (عليه السلام)
إِذَا دَخَلْتَ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ فَادْخُلْهُ حَافِياً عَلَى السَّکِينَةِ وَ الْوَقَارِ وَ الْخُشُوعِ...
هنگامى که به مسجد الحرام وارد شدى، با پاى برهنه و با آرامش و متانت و خشوع داخل شو.
کافى: 4/401