خداوند در آیات 55 و 56 سوره اعراف می فرمايد: «پروردگار خود را از روى تضرع و در پنهانى بخوانيد [و از تجاوز دست برداريد كه] او متجاوزان را دوست نمى‏ دارد. * و در زمين فساد مكنيد بعد از آنكه اصلاح شده است، و او را با بيم و اميد بخوانيد [بيم از مسئوليت ها و اميد به رحمتش، و نيكى كنيد] زيرا رحمت خدا به نيكوكاران نزديك است».   در اين دو آيه، اشاره به پنج قسمت از شرائط قبولى دعا شده است: نخست اينكه از روى تضرّع و در پنهانى باشد؛ ديگر اينكه از حد اعتدال تجاوز نكند؛ سوم اينكه با توليد فساد و تبهكارى همراه نگردد؛ چهارم اينكه توأم با بيم و اميد متوازن باشد؛ پنجم اينكه با نيكوكارى توأم گردد.

امام علی(ع) با اشاره به توازن ميان «صبر» و «مصيبت» مى فرمايد: «شكيبايى به اندازه مصيبت نازل مى شود و كسى كه دستش را به هنگام مصيبت بر زانو زند اجر او ضايع مى گردد»، اين سخن مايه تسلى مصيبت ديدگان است تا در مواجه با مصيبت بى تابى نكنند؛ زیرا خدا صبرِ لازم را به آنها مرحمت خواهد كرد، امام(ع) هنگام تسليت به «اشعث بن قيس» فرمودند: «اگر صبر كنى اجر و پاداش خواهى داشت و اگر بى تابى كنى گناهكار خواهى بود». البته گريه در اسلام ممنوع نيست؛ زيرا سرچشمه عاطفى دارد و تنها بى تابى و اظهار ناشكرى ممنوع است.