عمرسعد ملعون براى گرفتن بیعت اجبارى و یا کشتن امام و یارانش در عصر تاسوعا فرمان حمله را صادر کرد. امّا امام حسین(ع) به برادرش عباس خطاب کرد و فرمود: «نزد آنان برگرد، چنانچه توانستى از آنان بخواه که جنگ را تا سپیده دم فردا به تأخیر بیاندازند و یک امشب را مهلت بگیر تا در این شب به درگاه خداوند نماز بگذاریم و به راز و نیاز و استغفار بپردازیم. خدا مى داند که من نمازِ براى او و تلاوت کتابش (قرآن) و راز و نیازِ فراوان و استغفار را دوست دارم».

امام حسین(ع) جملاتی خطاب به برخی از افراد فرموده اند که می توان از آنها برداشت کرد که بیعتشان را از آن ها برداشته است. مثلا به محمد حنفیه فرمود، که ماندنش در مدینه ایرادی ندارد یا به عبدالله بن عباس گفت در پناه خدا به مدینه برود یا به عبدالله بن عمر گفت که اگر ماندن با حضرت برایش دشوار می باشد، مرخص است. همچنین امام(ع) عصر تاسوعا در جمع اصحابش پس از تجلیل از آنها، بیعتشان را از یاران برداشتند و به آنها اجازه دادند از تاریکی شب استفاده کنند و جان سالم از مهلکه کربلا به در ببرند.