در متون ديني آداب زيادي براي استادي و شاگردي ذکر شده است. آدابي مانند: خالص کردن نيت، عمل کردن به هر ميزان از علم، خوش اخلاقي، حضور با طهارت در مجلس درس، سرگرم بودن هميشگي به امور و فعاليت هاي علمي، بخل نورزيدن در بذل علم، آموزش آداب و عادت هاي نيکو به شاگردان، عدم تبعيض ميان شاگردان، دعا خواندن، غنيمت شمردن فرصت جواني براي تحصيل علم، رعايت نهايت مراتب احترام و تواضع به استاد، تفکر و تأمل مرتب در علومي که آنها را صرفا به ياد سپرده و... .

در آیات و روایات متعدد اسلامی به ثمرات و ویژگی های بسیار والای علم و علم آموزی اشاره شده است؛ مثلا گفته شده که علم هدف آفرینش جهان، یکی از اهداف بعثت انبیاء، وجه ممیزه بشر، یکی از لوازم مدیریت و رهبری، سرچشمه ایمان و تقوا و خداترسی و قدرت و ... است. به همین خاطر می بینیم که پیشوایان دینی ما هیچ محدودیت جنسیتی، زمانی و مکانی را به عنوان بهانه ای برای ترک تحصیل دانش نمی پذیرفتند؛ مثلا از حضرت علی(ع) روایت شده که فرموده دانش را حتی از مشرکین نیز فرا بگیرید.