در قرآن قرائنی وجود دارد که نبوّت انبیاء الهی را ثابت می کند. مانند: گواهى دادن پیامبران قبلی بر آمدن پیامبر بعد و عظمت محتواى دعوت آنها و پاره اى از صفات ایشان که به عنوان شاهدى بر حقّانیت آنها آورده شده. یا دلسوزی پیامبر(ص) نسبت به مؤمنان یا درس نخواندن پیامبر(ص) را یکى از عوامل زدودن شک و تردید نسبت به نبوّت او مى شمارد. همچنین در آیات متعدد به طلب نکردن اجر و پاداش از مردم و این که اقشار تهى دست و مظلوم و رنج دیدگان مخلص، در صف اول ایمان به پیامبران قرار داشتند، اشاره شده است.

سوره رعد، پس از اشاره به حقّانیت و عظمت قرآن، به بیان آیات توحید و اسرار آفرینش مى پردازد؛ سپس به بحث معاد و مسؤلیت هاى مردم اشاره؛ و در ادامه از تسبیح رعد و وحشت آدمیان از برق و صاعقه و سجده آسمانیان و زمینى ها در برابر عظمت پروردگار بحث مى کند؛ بعد از آن بى خاصیت بودن بت ها را روشن می سازد؛ در ادامه، به وفاى به عهد، صله رحم، صبر و استقامت، انفاق و ترک انتقامجوئى دعوت مى کند و سرانجام سرگذشت دردناک اقوام یاغى را بیان کرده و با تهدید کفّار با تعبیراتى تکان دهنده، سوره را پایان مى بخشد.