امام علی(ع) در بیان حالات اهل ذكر در ارتباط با خدا مى فرمايد: «آنها با دعا به درگاه خدا آرامش عفو او را مى طلبند، اندوه طولانى به سبب احساس تقصير در بندگى، قلبشان را آزرده و گريه چشمانشان را خسته كرده است، به همين دليل براى هر درى كه اميد رحمت خدا در آن باشد، دستى براى كوبيدن دارند و از درگاه كسى درخواست مى كنند كه اميدواران از درگاه او نوميد بر نمى گردند». در واقع آنها همواره در ميان خوف و رجا كه بهترين حالات مؤمن است به سر مى برند، خوف و ترس از كوتاهيها و اميد و رجا به فضل خدا.