امام علی(ع) در فرازی از خطبه اول نهج البلاغه سخن از اخلاص به میان آورده و می فرماید: «کمال توحید خداوند اخلاص براى اوست». اخلاص از ماده«خلوص» به معناى خالص کردن و تصفیه نمودن و از غیر، پاک کردن است. از سویی منظور از اخلاص در این جا خالص ساختن اعتقاد نسبت به پروردگار است، یعنى او را از هر نظر یگانه و یکتا، بى نظیر و بى شبیه دانسته و پاک و منزّه شمردن از اجزاى ترکیبى است. سپس امام(ع) در ادامه، کمال اخلاص را نفی صفات مخلوقی از خداوند می داند.