سرنوشت «بنى اميّه» به مراتب بدتر از سرنوشت مردم عراق در حكومت «بنى عبّاس» شد تا آنجا كه مى نويسند: 90 نفر از سران بنى اميّه را در یک مجلس به قتل رساندند. بني عبّاس حتّى بر كودكان و مردگان بنی امیّه هم رحم نكردند و به نبش قبور حاكمانشان پرداختند و جنازه هاي «هشام بن عبدالملك»، «وليد بن عبدالملك» و «يزيد بن معاويه» را از قبر بيرون آورده و آتش زدند و هيچ كس از آنها سالم نماند مگر آنهائي كه به «اندلس» فرار كردند.
«طه حسین» در توصيف دوران حکومت بنی امیّه می نویسد: «معاويه خلافت را تبديل به سلطنت كرد و آن را در فرزندان خود موروثى نمود؛ آنچه قرآن تحريم كرده، مباح شمرد و بر ضدّ كتاب و سنّت قيام نمود. خلفاي بني اميّه، احترام خاندان پيامبر(ص) را هتک نموده و امام حسين(ع) و فرزندان و برادرانش را به قتل رساندند و دختران پيامبر(ص) را به اسارت گرفتند، احترام مكّه و مدینه را هتك كرده! سه روز جان و مال و نواميس مردم مدينه را غارت کردند و حلال شمردند؛ اموال مسلمين بازيچه دست آنها بود و هر طور مى خواستند آن را صرف مى كردند و ...».
الإمام عليٌّ(عليه السلام)
مِنْ أحسَنِ الإحسانِ الإيثارُ
از بهترين نيکوکاريها ايثار است
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 22