خاتَم هرگز به معناى زينت نيامده  و به معنی انگشتر است و در اصل به معناى مهرى است كه در پايان نامه ها و كتاب ها مى زدند. از آنجا كه مهر زدن همیشه در خاتَم و پايان کار بوده، نام خاتم بر انگشتری كه به آن نامه را پايان مى دادند، گذارده شده است. معناى اين واژه در ادبيات عرب و ريشه اصلى اين لغت و مشتقات و موارد استعمال آن به وضوح اين معنا را اثبات مى كند كه كلمه خاتَمَ النَّبِييّنَ هيچ معنايى جز پايان دهنده پيامبران نمى تواند داشته باشد.