یکی از شخصیّت هاى بزرگ اسلامى که تنها به جرم پیروی از حضرت علی(ع) توسّط معاویه به شهادت رسید، جناب «عمرو بن حَمِق خُزاعى» است. او در کلام ائمه(ع) به عنوان یکی از یاران ویژه امام علی(ع) معرفی شده است. معاویه او را نزدیک به دو سال تعقیب کرد و در این مدت همسرش را زندانی ساخت و سرانجام در موصل دستگیر و به طرز فجیعی به شهادت رسید. شهادت او مورد اعتراض امام حسین(ع) قرار گرفت.
مروان حاکم مدینه به معاویه نوشت: حسین تصمیم به قیام دارد. معاویه، پس از دریافت این گزارش، نامه اى به حسین (ع) نوشت و او را به پایبندی به عهد و پیمان، سفارش و از قیام بر حذر داشت. امام(ع) در پاسخ او چنین نوشت: «من نه تدارک جنگى بر ضد تو دیده ام و نه قصد خروج بر ضد تو داشته ام، ولى از اینکه بر ضد تو و بر ضد دوستان ستمگر و بى دین تو، که حزب ستمگران و برادران شیطانند، قیام نکرده ام از خدا مى ترسم...».
امام حسین(ع) در برابر بدعت ها و بیدادگری هاى بى شمار معاویه سکوت نمی کرد، بلکه ایشان در آن شرائط پرخفقان که کسى جرات اعتراض نداشت، تا آنجا که در توان داشت، در برابر مظالم معاویه به مبارزه و مخالفت بر می خاست. نمونه این اقدامات؛ سخنرانی ها و نامه های اعتراض آمیز، سخنرانی کوبنده و افشاگرانه در کنگره عظیم حج، ضبط اموال دولتی و... می باشد.
قال الصادق (عليه السلام)
من لم يأت قبر الحسين (عليه السلام) و هو يزعم انه لنا شيعة حتى يموت فليس هو لنا شيعة و ان کان من اهل الجنة فهو من ضيفان اهل الجنة
کسى که به زيارت قبر امام حسين نرود و خيال کند که شيعه ما است و با اين حال و خيال بميرد او شيعه ما نيست واگر هم از اهل بهشت باشد از ميهمانان اهل بهشت خواهد بود.
کامل الزيارات، ص 193