«پلورالیسم دینی» به مفهوم بر حق دانستن همه ادیان، دارای اشکالات بسیاری است. اولا: سرانجام آن اجتماع نقیضین است؛ زیرا نسبت بسیاری از باورها، از نوع تقابل تناقض است، همانند اعتقاد به توحید و ثنویت. ثانیا: پلورالیسم خویشتن برانداز است؛ زیرا تکثرگرایی در مقابل انحصارگرایی است، و اصرار موافقین پلورالیسم بر حقانیت خود و ابطال باور دیگران، خود مخالف اصل پلورالیسم است. ثالثا: پلورالیسم منکر هدایت گری دین است؛ زیرا خداوند برای تکامل بشر، ادیان پیشین را منسوخ، و دین کامل را می فرستد. و ...

قرآن دین کامل الهی را ریسمان محکم الهی و عامل وحدت و هدایت دانسته و می فرماید: «هر کس به خدا تمسّک جوید، به راهى راست، هدایت شده است». در واقع انسان ها با تمسک به ریسمان محکم الهی، به هدايت دسته جمعى مى رسند، هدايتی که شامل فرد فرد افراد اجتماع مى شود.

خداوند اسلام را به عنوان دینی کامل به پیامبر(ص) وحی کرد. اهل سنت اعتقاد دارند تمام دستورات اسلام همان بود كه پيامبر(ص) به اصحابش گفت و در مسائلی که از اصحاب چیزی درباره آنها روایت نشده، ناگزیر از قیاس استفاده می کنند. اما شیعیان معتقدند، گرچه پیامبر(ص) امری ناگفته برای مردم باقی نگذاشت، اما بسيارى از موضوع بسیاری از دستورات، در زمان پيامبر(ص) نبود و برای مردم زمان های بعد اتفاق افتاد. پیامبر(ص) این علوم و پاسخ این مسائل را به شاگرد خاص خود علی(ع) و از طریق ایشان به سلسله ائمه(ع) آموخت.