ایشان مي فرمايد: «هنگامى كه از چيزى مى ترسى خود را در آن بيفكن، چرا كه سختى پرهيز از آن، از آنچه مى ترسى بيشتر است»، اين مطلب بارها تجربه شده كه انسان هنگامى كه از چيزى مى ترسد پيوسته در اضطراب و ناراحتى است؛ اما هنگامى كه خود را در آن مى افكند، مى بيند بسيار راحت تر از آن چیزی بود كه فكرش را مى كرد. اما اين سخن بدان معنا نيست كه انسان بى مطالعه خود را به خطر بيفكند، بلكه بايد با مطالعه و مشورت وارد عمل شود تا شجاعتِ اقدام به عمل حاصل شود.

در مورد «قناعت» سعدی حکایت کرده که: «از حاتم طائی پرسیدند بلندهمت تر از خود دیده ای؛ گفت میهمانی بزرگی ترتیب دادم و به صحرا رفتم. از خاركنى پرسیدم چرا به مهمانى حاتم نرفتی؟ گفت: هر كه نان از عمل خویش خورد *منّت از حاتم طائى نبرد». در حکایت دیگر آمده: «شبی با بازرگانی با بار تجاری بزرگی همراه شدم که تا صبح حرص دنیا خورد و حرف های پریشان زد؛ بعد مرا گفت که سخنی بگویم؛ گفتم: آن شنيدستى كه در اقصاى غور* بار سالارى بيفتاد از ستور* گفت چشم تنگ دنيا دوست را * يا قناعت پر كند يا خاك گور».