مستنصر فرزند الظاهر در سال 427 هـ جانشین او شد اما به خاطر خردسالى وى، جرجرائى وزیر دربار همه کاره بود. بعد از او مادر مستنصر نایب السلطنه شد و به علت روابط نزدیکش با یهود، آنان را به وزارت رسانید که باعث هرج و مرج و قحطی بسیار در کشور شد و در مدت ده سال، چهل وزیر کارها را به دست گرفتند و اکثراً به قتل رسیدند. تا اینکه بدرالجمالى ارمنی توانست نظم را به مصر بازگرداند و بعد از بیست سال وزارت از دنیا رفت و پسرش افضل جانشین او شد. مستنصر نیز همان سال از دنیا رفت.

بعد از ناپدید شدن الحاکم بامرالله، یگانه پسرش با لقب الظاهر لاعزاز دین الله در شانزده سالگى بر تخت نشست. در زمان او حکومت عملاً در دست دیگران، از جمله عمه او و سپس وزیر علی بن احمد جرجرائی بود. او در 37 سالگى بر اثر طاعون درگذشت.

به سبب أعمال غیر عادى الحاکم بأمرالله، عده اى از داعیانِ افراطی دربار ادعا کردند که روح الهى در خلیفه حلول کرده است. محمد بن اسماعیل درزى گوی سبقت را از دیگران ربود. حمزه بن على بن احمد که رهبرى نهضت را به عهده داشت رسائل متعددی در تأیید دیدگاه خود نوشت و برخى از داعیان را براى تبلیغ عقاید خود به اطراف فرستاد. حمید الدین کرمانی از طرف دستگاه خلافت با آنها به مناظره پرداخت و رسائلی را علیه آنها منتشر کرد و باعث کمرنگ شدن دیدگاه هاى دروزیان در بین مردم شد.

اصول دین دروزیان عبارتند از: حلول لاهوت در ناسوت (دروزیان تجلى خدا را در هفت نفر ثابت مى دانند و قائلند خداى متعال ده بار تجلى کرده است)؛ تقمص (= تناسخ)؛ اعتقاد به حدود خمسه (در نگاه دروزیان پنج حدّ عالم بالا که عبارتند از: عقل کل، نفس کلّى، کلمه، سابق و تالى، در زمین همان حواریون عالى رتبه الحاکم بامرالله هستند).