جنبش کربلا آخرین تلاش سیاسی ممکن برای بازگرداندن حکومت به آل علي(ع) است به طوري كه امام سجاد(ع) با سیاست نظامی خداحافظی کرد و علاوه بر اين كه در اندیشه سامان دادن قیام شیعی دیگری نبود؛ بلكه با جنبش‌های سیاسی- نظامی مخالف اموی و هوادار علویان نيز همکاری نکرد. فقه امام، دعای امام و شخصیت امام در شیعه به عنوان یک الگوی امامت شیعی پذیرفته شد. پس از رحلت امام سجاد(ع) حرکت شیعی دو بخش شد. بخشی به رهبري امام باقر(ع) مشی پدر را دنبال می‌کرد و بخشی با مشی انقلابی به رهبري زید بن علی قرار داشت.

بنى امیّه حدود 80 سال بر کشورهاى اسلامى حکومت کردند که جنايت هاي بي شمار آنها باعث قيام هاي متعددي شد. قيام هاي خوارج، قيام حُجر بن عدى، خروج امام حسین(ع) و عبداللّه بن زبیر، قیام مردم مدینه، توّابین، مختار بن ابى عبیده ثقفى، مصعب بن زبیر، عبدالرّحمان بن محمّد اشعث، آل مهلب، سلیمان بن کثیر خزاعى، زید بن على بن الحسین(ع)، یحیى بن زید، ضحّاک بن قیس حرورى و ... از جمله اين قيام ها به شمار مي روند كه بر عليه ظلم و ستم بني اميه به وقوع پيوست.

شیخ صدوق، شهید اوّل، علاّمه مجلسى، شیخ حرّ عاملى، میرزاى نورى، شیخ مامغانى و... همگى بر یک مطلب اتفّاق نظر دارند و آن این که: ساحت زید را از هر عیب و ننگى پاک مى دانند، و بر این باورند که دعوت او الهى بوده و جهاد او در راه خدا بوده است. شیخ بهایی از دیدگاه شیعیان پرده بر مى دارد و مى نویسد: «ما گروه امامیّه درباره زید بن على جز خیر و خوبى اعتقادى نداریم، و در این باره از امامان ما روایات فراوانى رسیده است».