امام علی (ع) در بخشی از نامه خود به مالک اشتر می نویسد: «بدان هيچ وسيله اى براى جلب اعتماد والى به وفادارىِ رعيت بهتر از احسان به آنها و سبک كردن هزينه ها بر آنان و عدم اجبارشان به كارى كه وظيفه ندارند نيست، بنابراين در اين راه آن قدر بكوش تا به وفادارى رعايا درباره خود خوش بين شوى، زيرا اين خوش بينى خستگى و رنج فراوانى را از تو دور مى سازد، و سزاوارترين كسى كه مى تواند مورد حسن ظنّ تو قرار گيرد آن كس است كه تو بهتر به او خدمت كرده اى، و به عكس آن كس كه مورد بدرفتارى تو واقع شده است سزاوارترين كسى است كه بايد به او بدبين باشى».

«غیبت»، سبب از بین رفتن مهمترین سرمایه جامعه، یعنی اعتماد عمومی می شود؛ زیرا افراد هر کدام عیوب پنهانی دارند که اگر آشکار شود جامعه را به جهنم سوزانِ بدبینی مبدل ساخته و نظم و انسجام عمومى جامعه را متزلزل مى سازد. پیامبر(ص) می فرماید: «خداوند غيبت و ضايع كردن آبروى مردم را حرام كرده، همان گونه كه مال و خون شما را بر يكديگر حرام نموده است». از سویی غيبت يكى از اسباب اشاعه فحشا و جسارت گنهكاران می شود. در واقع هنگامى كه پرده ها كنار برود شرم و حيا نيز از بین خواهد رفت.