با ظهور فرقه زیدیه و اختلافات آنها با شیعیانِ پیرو امام باقر و امام صادق(ع)، واژه امامیّه بر شیعیان این دو امام اطلاق گردید؛ یعنى کسانى که معتقد به جانشینى بلافصل حضرت امیر بعد از پیامبر(ص) بوده و امامان را منصوص و مفترض الطاعة و از نسل امام حسین(ع) دانسته و آنان را حجت هاى الهى در روى زمین و داراى عصمت و علم غیب معرفی می کردند. بعدها در طول تاریخ، امامیّه و شیعه لقب مشهور اثناعشریان گردید.