ابوعبدالله، عبیدالله بن محمّد بن محمّد بن حمدان، ابن بطّه عکبرى بَطّى، پیشوا و فاضل و به حدیث و فقه، دانا بود. وى احادیث بسیارى نقل کرده و در شمار فقهاى حنابله بوده و کتابهاى نیکو و مفیدى نگاشته است. حکایت مى کنند: همه ایّام سال را روزه بود و بسیار به معروف، امر مى کرد و هر گاه که خبر امر ناروایى به او مى رسید، دگرگون مى شد. وى در سال 304 هـ به دنیا آمد و در سال 387 هـ در گذشت.
حسین بن احمد معروف به ابوعبدالله شیعى در نیمه دوّم قرن سوّم هجرى نزد ابن حوشب داعى بزرگ یمن قواعد تبلیغ اسماعیلیه را فراگرفت و از طرف او، براى تبلیغ اسماعیلىه به مغرب رفت. ظلم حاکمان اغالبه و امویان در اسپانیا باعث گسترش هرچه بیشتر افکار ابوعبدالله شد. ابوعبدالله به آرمان هاى عدالت خواهانه، بر پایه ضابطه هاى سنن مذهبى شیعه دعوت می کرد. زهد و علم او یکى از عوامل موثر در پیشرفت تبلیغ وى بود. او مردم را به ظهور قریب الوقوع مهدى منتظر دعوت مى کرد. بنابراین در ظرف پانزده سال سپاهى عظیم فراهم آورد.
قال الباقر عليه السّلام :
ما مِنْ رَجُلٍ ذکَرَنا اَوْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِکَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
الغدير، ج 2، ص 202