حسن سوم فرزند محمد بن حسن بن محمد، که با لقب جلال الدین به جاى پدر نشسته بود، نظریه اعلام قیامتِ حسن دوم را مردود دانست و به پیروان خود دستور داد که به شریعت بازگردند. ولى با نهایت تعجب، نه به شریعت اسماعیلیه که در دروه فاطمیان به آن عمل مى شد، بلکه به اهل سنت شافعى. نزاریان علت آنرا انزواى شدید نزاریان از سوى مسلمانان دانسته اند، که حسن سوم با این کار مى خواست آنها را با عالم اسلام آشتى دهد. این عملِ حسن سوم، بر اساس تقیه، که اسماعیلیان در طول تاریخ از آن استفاده کرده بودند، توجیه گردید.

بعد از مرگ محمد بن کیا بزرگ امید، فرزند وى، حسن بن محمد معروف به حسن دوّم، به جاى پدر نشست. وى در هفدهم ماه رمضان سال 559 نمایندگان تمامى قلاع را فراخوانده و گفت که من حامل پیام جدیدى از امام غایب هستم. امام غایب شریعت و تکلیف را از دوش شما برداشته و شما را به قیامت رسانده است. وى بعد از ایراد خطبه اى عربى، از منبر پایین آمد، نماز عید خواند و دستور داد که در روز ماه رمضان سفره انداخته و همه افطار نمایند و آنرا عید قیامت نام نهاد. بعد از چندى حسن، خود را به عنوان امام مطرح ساخت.