اسماعیلیان اخوان الصفاء را از قرامطه دانسته و مدعى اند که از اسماعیلیان نخستین بوده که در دوره ستر زندگى مى کرده اند. آنچه تاکنون مشخص شده است، این است که این افراد گرایش شیعى شدیدى داشته و از همان ابتداء محافل اسماعیلى آنان را در جمع خود پذیرفته و آنان را از خود مى دانسته اند. بنابراین نمى توان آنها را صددرصد از اسماعیلیه دانست و نه مى توان آنها را از این طیف خارج دانست و باید پذیرفت این افراد با گرایش شیعى دست به تألیف این رسائل فلسفى زده اند.

از طفولیت و جوانى آن خبر چندانى نداریم و فقط مى دانیم که ذوئیب بن موسى در سال 533 ق، اندکى بعد از مرگ سیده ملکه، وى را دستیار خود در امر دعوت نمود و چون در سال 546 هـ درگذشت، وى به عنوان دومین داعى مطلق طیبیان شروع به کار کرد. وى در صنعاء اقامت گزید. وى تمام عمر را به تبیین اندیشه طیبیان صرف کرد. وى در کتاب خود از اندیشه هاى اخوان الصفا نیز بهره برد و شاید براى اولین بار اسماعیلیان یمن را با اخوان الصفاء آشنا ساخت. وى شدیداً تحت تأثیر حمیدالدین کرمانى است. کتاب مهم وى، کنزالولد است.