او محمّد بن احمد بن ابوبکر بن عرام بن ابراهیم بن یاسین بن ابوالقاسم بن محمّد ربعى شیبانى أسوانى اسکندرانى شافعى تقىّ الدین ابو عبدالله، امام، محدّث، فقیه، و مفتى اهل سنّت بود. وى در سال (703) متولّد شد و در سال (777) وفات یافت. شرح حال وى در «شذرات الذهب» موجود است.
امام شیبانى شافعى در فضائل امیرالمؤمنین(ع) چنین سروده است: ولا تنس صهرَ المصطفى وابن عمه *** فقد کان بحراً للعلوم مسدّدا. وأفدى رسول الله حقّا بنفسه *** عشیّةَ لمّا بالفراش توسّدا...؛ و داماد مصطفى و پسر عمویش را فراموش نکن که دریاى علوم و تأیید شده از سوى خداوند بود. و خود را به حقّ، فداى رسول الله کرد شبى که در رخت خواب (پیامبر) خوابید. و هرکس مولاى او پیامبر است پس على براى او مولا و کمک کارِ به حقّ شده است... این ابیات، منتخبى است از قصیده بزرگى که به هزار بیت مى رسد.
الإمام عليٌّ(عليه السلام)
الإيثارُ أفضَلُ عِبادة، و أجَلُّ سِيادة
ايثار، برترين عبادت و بزرگترين سرورى است
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 22