واژه دعا در قرآن به معانى مختلفى آمده است: 1. دعا به معنى «عبادت»، مانند آيه 18 سوره جن «فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً». هر مسلمانى مى‏ داند «دعا» به اين معنى، مخصوص خدا است. 2. دعا به معنى «فراخواندن» به سوى چيزى، مانند آنچه در مورد پيامبر اسلام (ص) آمده است كه خداوند مى‏ فرمايد: «ادْعُ إِلى‏ سَبِيلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ». بديهى است اين دعا و فراخوانى عين ايمان مى‏ باشد.

3. دعا به معنى «تقاضاى حاجت» كه گاه از طريق عادى است، مانند «وَ لا يَأْبَ الشُّهَداءُ إِذا ما دُعُوا؛  هنگامى كه از «شهود» دعوت براى اداى شهادت شود، نبايد امتناع كنند». اين فراخوانى در امور عادى است و به يقين اگر كسى آن را انجام دهد، كافر نمى‏ شود. گاه از طرق غير عادى است كه اين بر دو قسم است: گاه با اعتقاد استقلال غير خدا در تأثير است، که اين قسم شرك است؛ زيرا مستقلّ در تأثير، تنها خداست. امّا درقسم دوّم در حالی که دعا کننده مسبّب الاسباب را خدا مى‏ داند، ولى با توسّل به اولياء اللَّه از آنها مى‏ خواهد كه نزد خدا براى او تقاضاى حاجتى كنند.

قرآن مجيد مى‏ گويد: «بنى اسرائيل نزد موسى آمدند و از او تقاضا كردند كه از خداوند غذاهاى متنوّعى - غير از منّ و سلوى - براى آنها بخواهد». موسى هرگز به آنها ايراد نكرد كه چرا مرا با خطاب يا موسى! فرا خوانديد و چرا مستقيماً خودتان از خدا نخواستيد و اين شرك و كفر است. بلكه تقاضاى آنها را از خدا خواست و اجابت شد.

ابن تیمیه می گوید احدی از اهل علم از امام رضا(ع) روایتی را نقل نکرده است.
در این باره می توان گفت:
اولا: اهل سنت معترفند به جهت عظمت امام رضا(ع)، این سعادت براى اهل حدیث خواهد بود که از ایشان نقل روایت کنند.
ثانیاً: سه نفر از دارندگان صحاح ستّه، یعنى ابن ماجه قزوینى، ابوداوود سجستانى و ترمذى از آن حضرت روایت نقل کرده اند.
ثالثاً: بسیارى از فقها و محدّثین اهل سنت مانند: احمد بن حنبل، حمیرى نسّابه، ایّوب نیشابورى، صنعانى، غازى قزوینى، و ابوالصلت هروى، از آن حضرت روایت نقل کرده اند.

نزديک پنجاه نفر از علمای اهل سنت، احاديث مربوط به نزول آيه ولايت در شأن امام على(ع) را نقل کرده اند، از آن جمله: قاضى ابو عبدالله واقدى، حافظ ابوبکر صنعانى، ابو جعفر اسکافى معتزلى، حافظ عبد بن حميد کشى، حافظ نسائى، ابن جرير طبرى،  ابن ابى حاتم و... .