عبدالله بن بدیل در جنگ صفين دلیرانه و بى امان می جنگید تا به معاويه نزديك گشت و معاويه چون روزگار را برخود تنگ يافت، دستور داد او را سنگ باران کنند. سپاه شام از هر سو به وى يورش آوردند و او و يارانش را در محاصره قرار دادند تا آن که با سنگ زدن، وی را ناتوان ساختند و او را با گروهى از يارانش به شهادت رساندند.
عبد الله بن بُدَيل پيش از فتح مكّه مسلمان شد و در جنگ حُنَين، طائف و تَبوك شركت كرد. او در قيام عليه عثمان شركت داشت و از ياران امام على(ع) بود که در جنگ جمل و صِفّين، حضوریافت و رياست قاريان كوفه را نيز بر عهده داشت. وی معاویه را شایسته خلافت نمی دانست و سر انجام در جنگ صفين به شهادت رسيد.
قالَ الرّضا عليه السّلام :
فَعَلى مِثْلِ الْحُسَينِ فَلْيَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَيهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.
گريه کنندگان بايد بر کسى همچون حسين عليه السّلام گريه کنند، چرا که گريستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى ريزد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284