هميشه مشاهده صحنه آسمان‌ ها و زمين، براى انسان‌ ها تفكّرانگيز بوده است؛ ولى هر قدر علم و دانش انسان پيشرفت نموده عظمت جهان اسرارآميز بالا در نظر او بيشتر شده است؛ به طورى كه اگر عظمت آسمان‌ ها را در نظر دانشمندان امروز با گذشته مقايسه كنيم به راستى حكم دريا و قطره را دارد، و معلوم نيست فردا در مقايسه با امروز نيز چنين نباشد. در اين منظومه‌ ها و كهكشان‌ هاى عظيم و ستارگان ثوابت و سيّار، چه مى‌ گذرد؟ و در آنها چه عوالمى وجود دارد؟ تاريخچه پيدايش آنها به چه زمانى باز مى‌ گردد؟ آيا ساكنانى در آنها وجود دارد يا نه؟ و اگر دارد زندگى آنها مشابه ما است يا با ما متفاوت است؟ اينها و ده‌ ها سؤال ديگر، سؤالاتى است كه فكر هر انسان جستجو گر و كنجكاو را درباره آسمان‌ ها به خود مشغول مى‌ دارد.

در واقع ما در برابر جهانی قرار گرفته ‌ايم که عظمت آن از يك سو و نظم حاكم بر آن از سوى ديگر، پرده از قدرت و علم بى ‌انتهاي آفریننده آن بر مى ‌دارد. از این رو قرآن می فرماید: «به یقین در آفرینش آسمانها و زمین، و آمد و شد شب و روز، نشانه هاى [روشنى] براى خردمندان است». همچنین می فرماید: «آیا در خدایى که آسمانها و زمین را آفریده، شک و تردیدى است». و... .