«ذكر» خداوند و ياد اسماي حُسنی و مظاهر او، هم در «عقل نظري» ظهور دارد و هم در «عقل عملي»؛ زيرا هم معرفت خدا ذكر اوست و هم محبّت او، هم علم الهي ياد اوست و هم تخلق به اخلاق او و امتثال دستورها و اجتناب از نواهي او ذكر او است. پس هر چه سبب حضور خدا و اسما و صفات او است ذكر حق است. بنابراين، عنوان ذكر، وجه مشترك دو بال پرواز علم و عمل است، لذا مي‏ توان امر به كثرت ذكر را با تداوم اشتغال علوم الهي امتثال كرد، همان ‏طور كه مي‏ توان آن را با استمرار اشتغال اعمال يا اخلاق ديني اطاعت نمود.

انفكاك علم از عمل نه تنها ممكن بلكه محقق است؛ زيرا انفكاك علم از ايمان محقق است و آنچه از آيات قرآن استنباط مي شود امكان جدايي ايمان از علم است. بنابراين عقل نظري مي تواند حق را بفهمد؛ ليكن عقل عملي در اثر شهوت يا غضب از درك حق عاجز است.