امام باقر(ع) مي فرمايد: «مؤمن پيوسته در نماز است، مادامي كه در ذكر خدا باشد، خواه ايستاده، خواه نشسته يا خوابيده». پس كثير الذكر، كثير الصلاة است و دائم الذكر، دائم الصلاة و هر اثري كه بر دوام صلاة مترتب است، بر دوام ذكر خدا نيز مترتب است. البته در خصوص مواردي كه چنين تنزيل عمومي و عموم تنزيل روا باشد وگرنه با صرف ذكر نمي شود نماز را ترك كرد، چون حكم فقهي نماز جايگاه خاص خود را دارد.