تمام جنگ های دفاعی پیامبر(ص) محدود به حدود و شرایطی است؛ از این رو قبل از شروع به جنگ، آنان را به توحید حقیقی، عدالت و صلح دعوت می کرد و در پایان نیز محدود به پذیرش توحید، عدالت و ترک مخاصمه از ناحیه دشمن بوده است. از سویی پیامبر(ص) با نهی از کشتن زنان و اطفال و ... سعی می کردند بین رحمت و حقوق اصحاب مجاهد خود جمع نمایند. و این در حالی است که عرب در آن عصر، جامعه ای طغیانگر و ستیزه جو بود که هیچ قانونی نمی توانست جلوی آنان را بگیرد، اما اسلام آنان را در خطّ اعتدال قرار داد.

با بررسی هر یک از جنگ ها پیامبر(ص) روشن می شود که تمام آن ها جنبه دفاعی داشته است. مانند جنگ بنی قینقاع، که با یهودیان مدینه روی داد. در واقع پیامبر(ص) در نخستین روزهای هجرت به مدینه؛ با قبایل بنی نضیر، بنی قریظه و بنی قینقاع پیمان صلح و امنیت بست، به شرط آن که بر علیه مسلمانان توطئه نکرده و با دشمنان همکاری نکنند. اما پس از واقعه بدر، قبیله بنی قینقاع توطئه کرده و با مشرکان همکاری کردند. پیامبر(ص) با آنان جنگید، اما هیچ یک از آنان را به قتل نرسانید و اجازه داد از شهرهایشان کوچ کنند ...