سوره از «سور بلد»؛ (ديوار بلند و گرداگرد شهر) گرفته شده است؛ زيرا هر سوره آياتى را در بر گرفته و به آن احاطه دارد؛ مانند حصار (سور) شهر كه خانه هايى را در بر گرفته است. برخى آن را به معناى بلنداى شرف و منزلتِ رفيع گرفته اند. همچنین آيه، به معناى علامت است؛ زيرا هر آيه از قرآن نشانه اى بر درستى سخن حقّ تعالى است يا آنكه هر آيه مشتمل بر حكمى از احكام شرع يا حكمت و پندى است كه بر آنها دلالت دارد.

«قرآن» يك واژه عربى اصيل است و ريشه اشتقاق آن از ماده «قرأ» به معناى خواندن گرفته شده است. همزه «قرأ» در اصل واو بوده و از ماده «قرو» به معناى گردآورى می باشد؛ زيرا قارى ـ هنگام قرائت ـ كلمات و حروف را گرد هم مى آورد. از سویی «ابوالفتوح رازى» در مقدمه تفسير خود 43 نام براى قرآن آورده كه بيشتر جنبه وصفى دارد. «قاضى عزيزى» نيز 55 نام و عنوان براى قرآن ذكر كرده و طبرسى در «مجمع البيان» نيز به نام هاى قرآن، فرقان، كتاب و ذكر اشاره كرده است.