عفو در مسائل شخصى پسنديده است؛ امّا در مسائل عمومى و حقوق الهى نكوهيده و مذموم است. چرا كه سنّت و روش رسول خدا صلّى الله عليه و آله اين بود كه متجاوز به حقوق الهى را مجازات مى كرد و حدّ خدا را جارى مى ساخت و شفاعت هيچ شفاعت كننده اى را نمى پذيرفت.

با توجّه به آیات و روایات، عفو و گذشت آثار بسيار مطلوبی دارد مانند: ۱. عفو و گذشت گاه دشمنان سرسخت را به دوستان صميمى مبدل مى سازد. ۲. عفو و گذشت سبب بقای حكومت ها و دوام قدرت است. ۳. عفو و گذشت سبب عزّت و آبرو مى گردد. ۴. عفو و گذشت نقطه پايانى بر تسلسل خشونت و جنايت مى گذارد. ۵. عفو سبب سلامت روح و آرامش جان و در نتيجه سبب طول عمر است.

نتايج معنوى و پاداش هاى اخروى آن بيش از اينها است؛ همين اندازه كافى است كه بدانيم در حديثى از اميرمؤمنان على عليه السّلام  آمده است كه: «الْعَفْوُ مَعَ الْقُدْرَةِ جُنَّةٌ مِنْ عَذَابِ اللَّهِ؛  عفو و گذشت به هنگام قدرت، سپرى است در برابر عذاب الهى».