عمادالدین حسن بن علی بن محمد بن علی بن حسن طبری، یا طبرسی مازندرانی معروف به عمادالدین طبری (م بعد از 698 ق) یکی از برجسته ترین دانشمندان شیعه در زمینه فقه، حدیث، تاریخ و کلام در قرن هفتم هجری بود. او ظاهراً در طبرستان متولد شده و ابتدا در آنجا و سپس در ری رشد یافت. وی به شهرهای مختلف جهان اسلام مثل ری، قم، اصفهان و نجف سفر کرده و با شخصیت‌های مختلفی مثل خواجه نصیرالدین طوسی و علامه حلی در ارتباط بوده است.
مهم ترین اقدامات خواجه عبارت اند از: نجات جان مردم، علما، شهرها، مراقد، اوقاف و کتاب های شیعه در یورش مغول؛ نوشتن کتاب بر اساس مبانی اعتقادی، فقهی و علوم شیعی؛ پایه ریزی مبانی عقلی و فلسفی در کلام شیعه با نوشتن کتاب تجرید الاعتقاد و تقویت کلام شیعی؛ بازسازی و تاسیس و تقویت مراکز علمی شیعه؛ تربیت علمای شیعه؛ جذب علمای شیعه در مراکز علمی و حکومتی؛ احیای اوقاف شیعه و مدیریت آن به نفع مشاهد، حوزه های علمیه، فقرا و علمای شیعه؛ بازسازی مشاهد مشرفه و ساختن امکانات عمومی مثل کاروانسرا در اطراف آنها.
نویسندگان نزدیک به زمانه خواجه نصیرالدین به نقش داشتن خواجه در وقایع فتح بغداد اشاره ای نکرده اند؛ بلکه مهمترین عامل سقوط بغداد را سستى و بى تدبيرى خلفاى عباسى بیان کرده اند. مغول در طول 40 سال حمله به سرزمین های اسلامی، شهرهای زیادی را قتل عام کرد و نشان داد که نیازی به مشورت کسی برای حمله به بغداد ندارد. در حالی که خواجه تا می توانست مانع قتل عام و شرارت مغولان می شد؛ او جان بسیاری از ساکنان شهرها و علمای مسلمان را نجات داد.
قال الصّادق عليه السّلام :
مَنْ قالَ فينا بَيْتَ شِعْرٍ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فىِ الْجَنَّةِ.
هرکس در راه ما و براى ما يک بيت شعر بسرايد، خداوند براى او خانه اى در بهشت ، بنا مى کند.
وسائل الشيعه ، ج 10، ص 467