علاوه بر توصیه های زبانی، جای جای سیره معصومین علیهم السّلام ، آینه ای درخشان از عفو و گذشت در برابر ظالمین و بدکاران بوده است. در حديثى  كه در كتب شيعه و سنّى در ذيل آيه 134 سوره آل عمران  نقل شده، مى خوانيم كه يكى از كنيزان امام على بن الحسين عليهما السّلام  به هنگامى كه آب روى دست امام مى ريخت، ظرف آب از دستش افتاد و بدن امام را مجروح ساخت. امام عليه السّلام  از روى خشم سر بلند كرد، امّا كنيز بلافاصله گفت: خداوند در قرآن مى فرمايد: «وَ الْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ». امام فرمود: خشم خود فرو بردم. کنیز عرض كرد: «وَ الْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ». امام فرمود: تو را بخشيدم خدا تو را ببخشد. کنیز گفت: «وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ». امام فرمود: تو را در راه خدا آزاد كردم.

اسلام براي ريشه كن كردن نظام غلط بردگي در بافت جامعه احتياج به گذر زمان داشته و بايد با برنامه دقيق و زمانبندى شده بردگان به تدريج آزاد شوند؛ چراكه هر حركت حساب نشده نتيجه معكوسى دارد. اگر اسلام طبق يك فرمان عمومى، دستور آزادي همه بردگان را صادر مي كرد، بردگان به خاطر نداشتن كسب و كار مستقل تلف مى شدند؛ لذا اسلام با مصرف زكات براي آزادي بردگان موافقت كرده و بر عبادت بودن اين كار تاكيد كرده و پيشوايان اسلام نيز در آزاد كردن بردگان پيشگام مي شدند تا اين كار الگوي ديگران شود.