جنگ اُحُد در سال سوم هجرت اتفاق افتاد. در این نبرد، به خاطر سرپيجي برخي از اصحاب از دستور پيامبر(ص) مسلمانان شكست خوردند و حمزه آن مرد شجاع لشكر اسلام توسط فردی به نام «وحشی» به شهادت رسید. هند همسر ابوسفيان جگر حمزه را از پهلويش درآورد تا بخورد؛ اما نتوانست، از این رو مسلمانان او را هند جگرخوار ناميدند.

طبق آيه 48 سوره نساء، تنها گناه نابخشودنى شرك است و در آيه 116 سوره نساء نيز باعث گمراهی دانسته شده و طبق آيه 65 سوره زمر اگر انسان تمامى عمر خود را به عبادت و بندگى خدا و اعمال صالح مشغول باشد، و در پايان لحظه اى مشرك شود، تمام اعمال او محو و نابود خواهد شد، همچون تندباد بى امانی كه بر خاكسترى بوزد و تمام آنها را بر باد دهد.

هنگامى که پیامبر(ص) و مسلمانان در سال حدیبیه براى عمره با حال احرام حرکت کردند، با حیوانات وحشى فراوانى رو به رو شدند که مى توانستند آنها را با دست و نیزه صید کنند. نخستين آيات فوق در اين هنگام نازل شد و مسلمانان را از صيد آنها بر حذر داشت.

در قرآن مجید، در دو سوره از یأجوج و مأجوج سخن به میان آمده، یکى در سوره «کهف»و دیگرى در سوره «انبیاء». آیات قرآن به خوبى گواهى مى دهد این دو نام، متعلق به دو قبیله وحشى خونخوار بوده است که مزاحمت شدیدى براى ساکنان اطراف مرکز سکونت خود داشته اند. در تورات هم از آنها به عنوان «گوگ» و «مأگوگ» یاد شده است، که ظاهرا در دوردست ترین نقطه شمال آسیا زندگى داشتند. مردم «قفقاز» به هنگام سفر کوروش به آن منطقه تقاضاى جلوگیرى از آنها را از وى نمودند، و او نیز اقدام به کشیدن سدّ معروف ذو القرنین نمود.