ابن تیمیه می گوید: «یزید امر به کشتن حسین و حمل سر او نکرد، و هرگز چوب به دندان هاى او نکوبید، بلکه این ابن زیاد بود که چنین اعمالى را انجام داد». در پاسخ باید گفت: روایات بسیاری در منابع مهم اهل سنت وجود داردکه ثابت می کند یزید فردی ظالم و فاسق بوده و خود دستور کشتن امام حسین(ع) را داده است. ابن عساکر در این باره مى نویسد: «خبر خروج حسین(ع) به یزید رسید، وى نامه اى به عبیدالله بن زیاد نوشت و او را به جنگ با حسین(ع) امر نمود و دستور داد که اگر به امام دسترسى پیدا کرد او را به سوى شام بفرستد»

امام حسین(ع) از احترام ويژه اى در بین صحابه و تابعين برخوردار بود؛ زيد بن ارقم می گوید: «سر امام حسین(ع) را نزد ابن زیاد آوردند. او با چوب به دندان هاى حضرت می زد. در دلم گفتم: من خود مشاهده کردم که پیامبر(ص) همین موضعى را که چوب مى زنى مى بوسید». هم چنین عبدالله بن عمر می گفت: آيا شما را خبر دهم به کسى که محبوب ترين اهل زمين نزد اهل آسمان است؟ او حسین(ع) است. جابر بن عبدالله از پیامبر(ص) نقل می کند که می فرمود: «هرکس دوست دارد نظر کند به مردى از اهل بهشت، بايد به حسين(ع) نظر کند».

اعراب جاهلی بت هايى را از سنگ و چوب با دست خود مى تراشيدند و مى پرستيدند. دختران خود را با دست خود زنده به گور مى كردند. زنان و مردان به صورت برهنه مادرزاد، گرد كعبه طواف مى كردند، و آن را عبادت مى شمردند! جنگ و خون ريزى و غارت گرى به عنوان يك ارزش در جامعه آنها محسوب مى شد؛ تا آنجا كه كينه ها را پدران براى فرزندانشان به ارث مى گذاردند. زن در ميان آنها متاع بى ارزشى بود كه حتى روى آن قمار مى كردند!