وهابیان به نام دفاع از توحید و مبارزه با شرک حمله به مسلمین را آغاز نمودند و هزاران انسان را در حملات خود کشتند و اموال آنان را غارت کردند. آنان آنچه قبه و بارگاه و زیارت گاه و مکان هاى متبرک در مکه و طائف و جدّه و اطراف آنها بود همه را خراب کردند در حالى که در دنیا همه آثار تاریخى حتى گاهى یک کاسه شکسته یا یک قلعه نیمه ویران را هم حفظ مى کنند و میراث فرهنگى و ملى خود را نگه می دارند.

اگر منظور از اجماع این باشد که علما در کتب فقهى و روایى همگى چنین فتوایى داده اند چنین چیزى ادعایى بیش نیست. چرا که پاره اى از علماى اهل تسنن بر خلاف آن نظر داده اند. اما اگر منظور، سیره عملى مسلمین بر عدم بناى بر قبور باشد، باید گفت: سیره مسلمین تا زمان عبدالوهاب و اقدام به انهدام قبور و قتل و غارت در حجاز و نجد و عراق و سایر سرزمین هاى اسلامى، بر خلاف این رویه بوده است. قبل از اسلام نیز بر قبور انبیا و صلحا سایبان و بنا قرار داشته، مانند: قبور حضرت ابراهیم، اسحاق، یعقوب، یوسف(ع).

ابن قیّم مى گوید: «واجب است نابود کردن این بناها که به عنوان بت و طاغوت عبادت مى شوند. و باقى گذاردن آنها یک روز هم جائز نیست؛ زیرا چنین بناهائى مانند لات و عزى بلکه موجب شرکى عظیم تر از پرستش بتها هستند. بر امام مسلمین واجب است اموالى که به عنوان نذر یا وقف و... به این مشاهد و طاغوت ها اختصاص مى یابد، در راه جهاد و مصالح مسلمین به مصرف برساند و مى تواند زمین آنها را تقسیم کرده و به عنوان قطایع به مجاهدین واگذار نماید یا بفروشد. وقف بر آن باطل بوده و این مال، صرف مصالح مسلمین مى گردد».