انسان با صرف گفتن «لا إله إلا الله» به ملكوت آسمان وارد نمي‏ شود، مگر اينكه قولش را با عمل كامل كند؛ زيرا قول بي‏ عمل ناقص است. اين مسئله ما را به حكمت عبادت دعوت مي‏ كند. كسي كه به عالم ملكوت آشنا شد از آنجايي كه ملكوت يقين‏ آور است، ديگر مردد نيست و در هيچ امري شك ندارد. ترديد انسان به خاطر آن است كه به ملكوت راه پيدا نكرده، عبادتش صوري است و به حكمت عبادت نرسيده است. حكمت عبادت راه يافتن به ملكوت است و مشاهده ملكوت با يقين همراه است و خدا اين يقين را به افراد خاصي اعطا مي‏ كند نه همگان.

اسلام دين «عمل» است؛ زیرا امام صادق(ع) فرمود: «ايمان، تمامش عمل است و قول نيز جزئی از عمل است». در جای دیگر فرمودند: «پيروان مكتب ما را از عملشان بشناسيد». آری معيار شيعه بودن، عمل است؛ آن هم عملى كه با عقل توأم باشد. چون پیامبر(ص) می فرماید: «زمانى كه عملى انجام دادى، با علم و تعقل انجام ده». انسان نباید در الفاظ دین منحصر گشته و از مفاهيم و اعمال غافل شود. على(ع) در این زمینه می فرماید: «شما به اعراب دادن اعمال محتاج تريد، تا اعراب دادن اقوال و الفاظ».