خدا در سوره «نحل» اشاره به گروهی می کند که به خاطر دنیاپرستی، مرتد شدند. حبّ دنيا و ثروت و جاه و مقام و دیگر شهوات مانند طوفانى است که به جان انسان مى افتد و تعادل عقلش را بر هم مى زند. امام باقر(ع) دنیاپرست را همچون کرم ابریشمی می داند که با حرص دنیا پیله ای را بیشتر و بیشتر بر خود مى تند، زندانى تر مى شود تا از غم و اندوه بميرد. امام علی(ع) دنیا را فریبنده و زیان رسان و گذرا معرفی می کند و در نصیحتی می فرماید: «حبّ دنيا، چشم را كور و گوش را كر و زبان را لال و گردن ها را به زير مى آورد».

خطیب بغدادى مى گوید: «گفته می شود موسى بن جعفر در مدینه، و در سال 128 یا 129 متولد شد». مهدى عباسى آن حضرت را به بغداد فرا خواند و سپس ایشان را به مدینه برگرداند. در ایام خلافت هارون الرشید، وی پس از بجا آوردن عمره ماه رمضان، در سال 179 وارد مدینه شد و موسى بن جعفر را با خود به بغداد برد و آنحضرت را در بغداد زندانى کرد تا آنکه حضرت در زندان و فات یافت.

خاندان عباسى، طبق روايات متواتر، مى ‏دانستند مهدى موعود كه تار و مار كننده حكومت هاى ظالم است، از نسل حضرت عسكرى(ع) خواهد بود؛ به همين جهت پيوسته مراقب او بودند تا بلكه بتوانند فرزند او را نابود كنند. لذا فشار و اختناق در مورد پيشواى يازدهم فوق العاده شديد بود و از هر طرف او را تحت كنترل و نظارت داشتند و امام را ناگزير كرده بود هر هفته روزهاى دوشنبه و پنجشنبه در دربار حاضر شود و به اين مقدار نیز كفايت نكرده، امام را بازداشت و زندانى كردند و حتى تصميم به قتل حضرت گرفتند.

امام هادي(ع) در سامراء ظاهراً آزاد بود ولى موقعيت محل طورى بود كه امام همواره تحت نظر بود و رفت و آمدها و ملاقاتهاى حضرت توسط مأموران خليفه كنترل مى گرديد. متوكل هر چند وقت يك بار دستور مى داد خانه امام به دقت مورد بازرسى قرار گيرد. او مدتى حضرت را زندانى کرد و در آخرين روزهاى عمرش هم دستور داد امام را به قتل برسانند، ولى خودش دو روز بعد به درک واصل شد.